จดหมายรักนักฝัน - Thai Poem

ที่รัก

ฉันมาฉุกคิดได้ หลังจากคุยกับความว้าเหว่เมื่อคืนนี้
ฉันได้คำตอบว่า
ที่เราต้องเจ็บปวดเหลือ เมื่อรักลานั้น
เป็นเพราะว่า
เราพยายามลบเลือน
ความทรงจำที่ดี-ดีของคนรัก ออกไปจากใจ
หากสิ่งนั้น
ต้องการเวลาที่จะลบเลือน

สิ่งที่ความรักนำมาให้
แม้มิใช่แค่ความหอมหวาน
แต่ที่เหลือไว้
ก็หาใช่ เพียงความขมขื่น

ความรักก็เหมือนกาแฟนั่นแหละ
ทั้งที่รู้ว่าขม แต่เราก็ชื่นชมในกลิ่นหอม


ที่มา : http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=masharee&group=6

ผ่านพบไม่ผูกพัน - Thai Poem

การเดินทางเป็นการพลัดพรากอย่างหนึ่ง
พลัดพรากจากสถานที่คุ้นเคยและผู้คนคุ้นหน้า
กระทั่งบางทีอาจหมายถึงการถอยห่างจากอ้อมแขนของผู้เป็นที่รัก

แต่ระยะทางที่เพิ่มขึ้น ใช่หรือไม่ว่าอาจเปลี่ยนมิติของความสัมพันธ์
บางครั้งการเดินทางอาจหมายถึง
การแตกหักของโซ่ทองห่วงสุดท้ายที่เคยร้อยใจคน สองคนไว้ด้วยกัน
และในหลายๆครั้ง
มันก็เป็นแค่การเปลี่ยนที่ร้องไห้ของผู้ ที่เพิ่งทำความรู้สึกดีๆหล่นหาย
แต่สำหรับบางคน เพียงเหลือบแลแผนที่เส้นทาง
ก็อาจเพิ่มรอยขีดในหัวใจที่ลายล้นอยู่แล้วด้วยริ้วแผล
คนเรา บางทีหากไม่เปลี่ยนเงื่อนไขแวดล้อม
บางด้านของความรู้สึกย่อมไม่สามารถโผล่ผลิออกมา
คนเรา หากไม่ออกไปเผชิญคลื่นลมในทะเลกว้าง
หรือสัมผัสความเฉียบชันของโตรกผา
บางทีก็พานคิดว่าดาวเดือนบนเวิ้งฟ้าจะต้องโคจรรอบชีวิตตื้นของตัวเอง
สัมผัสโลกของบุคคลก็เฉกเช่นพรมผืนงาม
มีแต่ความรู้สึกที่คลี่ตัวอย่างถึงที่สุดเท่านั้น
จึงจะม้วนกลับได้อย่างหมดจดเรียบร้อย
ประเด็นมีอยู่ว่า เหนือบรรยากาศเปลี่ยวเหงา
หรือครึกครื้นขึ้นไป
ยังมีแก่นแท้ของการเดินทาง
ซึ่งก็คือการพลัดพรากผู้อื่น สิ่งอื่น เพื่อนัดพบกับตัวเอง
การเปิดพื้นที่โล่งให้กับการอยู่กับปัจจุบัน
ยามสางเมื่อเห็นแสงแรกของวันโลมไล้คลื่นเขา
จงเป็นหนึ่งเดียวกับภาพนั้นราวทั่วทั้งพิภพไม่มีสิ่งอื่นใด
ยามสายเมื่อนอนเหยียดอยู่บนพรมหญ้าริมลำห้วย
ก็อย่าปล่อยให้ภาพรุ่งอรุณตามมาปิดบังแฉกแดดที่ผ่านลอดลงมาจากยอดไม้
ครั้นตกค่ำยินหริ่งหรีดเรไร
ก็อย่าได้ฝังใจจำอยู่กับเสียงน้ำไหลที่กล่อมให้หลับตอนกลางวัน
คุณจะพบว่า ดวงตะวันสวยกว่าเดิม
ไอห้วยเย็นฉ่ำกว่าที่คิด สายน้ำมีถ้อยคำจะเอื้อนเอ่ย
อย่าว่าแต่ ค่ำคืนมีความไพเราะของมัน

ผ่านพบโดยไม่ผูกพัน บางทีอาจลึกซึ้งยั่งยืนกว่า ร้อยหัวใจเข้ากับทุกอย่างด้วยโซ่ตรวนที่มักตั้งชื่อผิดๆว่าความรัก

ที่มา : จากหนังสือ "ผ่านพบไม่ผูกพัน" เสกสรร ประเสริฐกุล

คิดถึง แต่ไม่โหยหา

เมื่อความเจ็บปวดตกตะกอน
ฉันเลือกซุกตัวนิ่ง ในวิถึแห่งตน
ยากที่จะทำใจให้ลืมเลือน
เพราะเธอคือคนที่หัวใจบอกเสมอว่า "รัก"
อยากจะรู้สึก "เฉยๆ"
หากแต่ที่ทำได้
คือ "คิดถึง แต่ไม่โหยหา
ห่วงใย แต่นิ่งงัน
คล้ายห่างไกลกันลิบ
แต่ใกล้แค่ได้ เจอกันในใจ"
คงแค่นั้น สำหรับเรา และสำหรับเรา